Het Atheense type held

Vanochtend ben ik vertrokken. Er zullen dingen zijn die ik in mijn hele leven, dat mogelijk binnenkort zal eindigen, nooit zal vergeten. O, wacht, ik mag niet pessimistisch zijn. Helden zijn nóóit bang om te verliezen. Oké, opnieuw.
Er zullen dingen zijn die ik in mijn hele leven, dat nog héél, héél lang gaat duren, nooit zal vergeten. Ja, veel beter.
Onder andere de blikken van de ouders wiens kinderen zijn gekozen om geofferd te worden aan de Minotauros. De hoop die in hun ogen te lezen viel... Ik ging gelijk proberen zelfverzekerder te lopen. Hup, schouders naar achter, kin naar boven, etc.
En mijn vader. Voordat ik wegging riep hij me nog even bij hem. De tranen die als kleine pareltjes in zijn ooghoek glansden, de blik in zijn ogen... Misschien zie ik hem niet meer terug. Nee, niet pessimistisch zijn, natuurlijk zie ik hem terug! Maar toch...
We hebben afgesproken dat wanneer ik terugkom, ik de zwarte zeilen van het schip zal vervangen door witte. Terwijl we het afspraken, keek ik hem eens diep in de ogen. Ik wist gelijk dat hij elke dag naar de haven zou gaan, uitkijkend naar een schip met witte zeilen, dat natúúrlijk heel snel zal komen. Mét een zegevierende held erop, natuurlijk.
Maar toch, afscheid nemen is moeilijk. Er zijn mensen die je misschien niet meer terug zult zien. Oké, ik kom terug. Maar ja, er zijn ook mensen die oud zijn... En Aigeus is oud. Het zou kunnen dat hij er niet meer is als ik terugkeer...
Nu ik hierover schrijf parelen er tranen op mijn papyrus, als kleine, glanzende dauwdruppels op een grasveld. Een grasveld dat in de winter zal verdorren.
Maar mijn grasveld zal de winter overleven! Mijn leven, bedoel ik. Een grasveld, pff, ik ben toch geen tuinman? Ik ben een koningszoon!
De parels druppen nog steeds voort. Ik moet onderhand echt ophouden met huilen. In mijn geest schept zich al een beeld van een overstroomt schip, gevuld met mijn tranen. In een schip waarmee ik naar mijn noodlot vaar. Of mijn heldendaad. Tranen druppen over de relingen en vermengen zich met het zoute water. Zoute tranen van bitter verdriet.
Goed, de tranen van de andere kinderen vullen de boot sneller. Ik ben hun enige hoop. Bovendien vul ik de boot eerder met braaksel dan met tranen. Ik heb op deze reis namelijk iets ontdekt: ik heb zeeziekte. Vreemd, is er eigenlijk ooit een Griekse held met zeeziekte geweest? Die helden waren toch allemaal perfect? Ach ja, dan ben ik een nieuw type held. Het Atheense type. Maar toch hoop ik dat ze dit feit in de verhalen zullen negeren.