Een slaapliedje voor een stier
Door: Theseus
04 Maart 2016 | Griekenland, Kreta
Vanochtend werden we naar het Labyrint gebracht door Minos zelf en een stuk of 80 soldaten.
Hij glimlachte gemeen naar ons. 'Nu betalen jullie de prijs die staat op het doden van Androgeus. Jullie zullen het voedsel zijn van de Minotauros!'
Ik zag allemaal geschrokken gezichtjes naast me. Eén klein meisje zei: 'Maar ik wil geen voedsel zijn, ik wil naar mama!' Ik gaf haar snel een knuffel.
Ondertussen keek ik boos naar Minos. 'Ja, voeder ons maar lekker aan die mismaakte, boosaardige zoon van je vrouw. Je zou bijna denken dat hij ook jouw zoon is, want hij heeft dezelfde karaktertrekken.' Ik stak mijn tong uit en er schopte een soldaat tegen mijn been. Au. Mijn been deed al pijn door die gedwongen split van gisteren.
In het kort kwam het erop neer dat we richting het Labyrint werden geloodst. We moesten er al een klein stukje inlopen, dus kon ik het draad niet meer aan de ingang vastbinden. Ik gaf de kinderen het uiteinde en zei dat ze op dezelfde plek moesten blijven staan en het touw goed moesten vasthouden. Ik zou ondertussen het labyrint ingaan en de Minotauros doden.
Toen ik de Minotauros bereikte, was hij vast in slaap. Tenminste, dat leek zo. Terwijl ik de open plek instapte, deed hij zijn ogen open. Ik probeerde nog om hem weer in slaap te wiegen. 'Braaf Mino'tje. Slaap maar rustig door. Slaap, Mino, slaap. In je droom, daar is een schaap. Dat is heel lekker sappig...' Hij brulde boos en kwam overeind. Oké, dan niet.
Ik weet niet of je heel erg geïnteresseerd bent in al onze gevechtsmanouvres. Ik kan je wel vertellen dat ik het nogal irritant vond dat ik door die gedwongen split en die trap tegen mijn been last had van mijn been. De Minotauros was nogal snel. Maar uiteindelijk heb ik hem overwonnen. Ik liep een beetje hinkelend terug naar de rest, want ook de Minotauros wilde niet erg aardig doen tegen mijn been. Samen met de rest van de kinderen en Ariadne rende ik naar de schepen. Ariadne stond erop dat ik de bodem van de schepen van de Kretenzers stuksloeg. Ik wilde eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk weg.
Ik ga even uitrusten, ik schrijf straks wel verder over de zeereis.
Hij glimlachte gemeen naar ons. 'Nu betalen jullie de prijs die staat op het doden van Androgeus. Jullie zullen het voedsel zijn van de Minotauros!'
Ik zag allemaal geschrokken gezichtjes naast me. Eén klein meisje zei: 'Maar ik wil geen voedsel zijn, ik wil naar mama!' Ik gaf haar snel een knuffel.
Ondertussen keek ik boos naar Minos. 'Ja, voeder ons maar lekker aan die mismaakte, boosaardige zoon van je vrouw. Je zou bijna denken dat hij ook jouw zoon is, want hij heeft dezelfde karaktertrekken.' Ik stak mijn tong uit en er schopte een soldaat tegen mijn been. Au. Mijn been deed al pijn door die gedwongen split van gisteren.
In het kort kwam het erop neer dat we richting het Labyrint werden geloodst. We moesten er al een klein stukje inlopen, dus kon ik het draad niet meer aan de ingang vastbinden. Ik gaf de kinderen het uiteinde en zei dat ze op dezelfde plek moesten blijven staan en het touw goed moesten vasthouden. Ik zou ondertussen het labyrint ingaan en de Minotauros doden.
Toen ik de Minotauros bereikte, was hij vast in slaap. Tenminste, dat leek zo. Terwijl ik de open plek instapte, deed hij zijn ogen open. Ik probeerde nog om hem weer in slaap te wiegen. 'Braaf Mino'tje. Slaap maar rustig door. Slaap, Mino, slaap. In je droom, daar is een schaap. Dat is heel lekker sappig...' Hij brulde boos en kwam overeind. Oké, dan niet.
Ik weet niet of je heel erg geïnteresseerd bent in al onze gevechtsmanouvres. Ik kan je wel vertellen dat ik het nogal irritant vond dat ik door die gedwongen split en die trap tegen mijn been last had van mijn been. De Minotauros was nogal snel. Maar uiteindelijk heb ik hem overwonnen. Ik liep een beetje hinkelend terug naar de rest, want ook de Minotauros wilde niet erg aardig doen tegen mijn been. Samen met de rest van de kinderen en Ariadne rende ik naar de schepen. Ariadne stond erop dat ik de bodem van de schepen van de Kretenzers stuksloeg. Ik wilde eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk weg.
Ik ga even uitrusten, ik schrijf straks wel verder over de zeereis.
