De eerste keer dat ik flauwval...

We komen steeds dichter bij Athene. Voor het eerst sinds we Naxos verlieten kan er weer een lachje vanaf. Ik kan niet wachten om mijn vader weer te zien! Toen we in de haven waren stuurde ik een heraut vooruit, zodat hij de stad kon vertellen dat ik veilig en wel terug was. In de tijd dat hij dat deed kon ik rustig het aan de goden beloofde offer brengen dat we zouden brengen als we veilig thuis kwamen.
Terwijl ik het offer afrondde, zag ik de heraut al bij de deurpost staan. Hij leek, tja, denk ik, een beetje terneergeslagen. En zenuwachtig. Ach ja, ik zou er spoedig achterkomen. Ik mocht het offer niet afraffelen, dat vinden de goden niet fijn.
Zodra ik klaar was kwam de heraut naar me toe. Hij frummelde een beetje aan zijn baard. 'De stad is heel blij met de behouden thuiskomst van u en de andere kinderen. Alleen heeft zich een droevige gebeurtenis voorgedaan. Er werd door uw vader verondersteld dat u niet veilig was thuisgekomen.'
Het werd zwart voor mijn ogen.