Ik ga op reis, omdat...

Omdat de zoon van koning Minos, Androgeus, in Athene vermoordt is uit jaloezie voor zijn overwinningen op de Panathenaeën, moet Athene elke negen jaar zeven jongens en zeven meisjes naar Kreta sturen. Daar worden de kinderen die de pech hadden geloot te worden in het labyrint opgesloten. In dat Labyrint leeft de Minotauros en die doodt de kinderen.
Ik ga mee. Vrijwillig.
Nee, ik ben niet gek. Ik heb me al eerder bewezen. O, wacht, je weet niet eens wie 'ik' is, hè? Ik zal me even voorstellen. Ik ben Theseus, de zoon van Aigeus, oftewel een koningszoon en troonopvolger. Je kan zeggen: 'Onverantwoordelijk van je om vrijwillig mee te gaan. Wie moet je vader nou opvolgen als jij sterft?' Maar ja, ik heb al Periphetes én Sinnis én Damastes én... nou ja, heel veel mensen en dieren verslagen. Dus dan ben ik toch een soort held? Met helden loopt het toch altijd goed af? Nou, eigenlijk niet, maar met sommigen wel. En ik wil bij die sommigen horen. Maar ik vind dat ik nog niet genoeg heldendaden heb verricht. Er moet er nog een paar bij, anders val ik misschien in het niet bij Herakles. Ik heb er nog geen 12. En in de Ilias wordt het advies gegeven: 'altijd de beste te zijn en anderen overtreffen'. Wie zegt dat ik Herakles niet mag overtreffen? Kortom, de Minotauros doden leek me een mooie nieuwe heldendaad.
Ach ja, ik kan in ieder geval niet meer terug. Ik heb al gezegd dat ik meega. En daardoor moet ik overmorgen al weg. Ik blijf íets minder lang in Athene dan ik had verwacht toen ik me klaarmaakte om erheen te gaan.