Ballerina

Na ongeveer tien minuten bereikten we de troonzaal. Ik vrees dat ik een beetje een dommige indruk maakte, zoals ik met een erg ver opengesperde mond vol verbazing de zaal rondkeek. Eigenlijk keek ik vooral naar één bepaald punt in de zaal.
Een meisje.
Met blond, steil haar, dat eruit zag alsof er een paar zonnestralen van de zonnewagen af waren gevallen en die op haar hoofd waren gevallen. Het was simpel achter haar hoofd samengebonden met een elastiek.
Een egaal witte jurk, alsof de hemel op aarde was gekomen en de wolken zich tot een jurk hadden gevormd. Ja, eenvoud maakt macht, nee, pracht.
Blauwe schoenen. Hemelsblauwe.
Een roze mond, als een tint roze uit een zonsopgang die de hemel in vuur en vlam zet en hem de prachtigste kleuren doet aannemen.
Een heldere twinkeling in haar ogen als een kleine versie van het schijnsel aan de hemel wanneer Helios in zijn zonnewagen langs de hemel rijdt.
Haar ogen.
Eigenlijk het enige aan haar wat van een vleesgeworden hemel op aarde afweek. Ze waren namelijk niet blauw.
Maar groen.
Zeegroen.
Doordringend, mysterieus zeegroen. Aantrekkelijk mysterieus, alsof de mysteriën van de zee je uitnodigden om ze op te lossen. Een weerspiegeling van Poseidon's rijk in het water, alsof de Heer der Wateren in eigen persoon zich met de schepping van haar ogen bezig had gehouden.
En ik werd er niet eens zeeziek van.
Misschien had ik dat laatste niet moeten zeggen. Het verpest de poëtische zinnen die ik al heb opgeschreven. Maar het is wel zo. Misschien is dat de reden dat ik haar zo fascinerend vond, terwijl ze omringt was door het mooiste wat de architecten van Kreta ooit hadden gemaakt sinds de wereld uit Chaos werd geschapen. Voor het eerst begreep ik de aantrekkingskracht van de zee, waardoor mensen zeelui willen worden. De schoonheid van water. Hoe bijzonder het eigenlijk is dat zeeën bestaan. Eén glanzend druppeltje is eigenlijk al prachtig, duizenden druppels bij elkaar...
Zucht.
Ik zal nooit genoeg woorden hebben om haar te beschrijven.
Een bevelende stem onderbrak mijn mijmeringen: 'Gooi ze in de kerker!'
Ik hield mijn ogen even van het mooie meisje af en keek waar de stem vandaan kwam. De stem was van een man met een zwarte baard en kwade ogen. Hoogstwaarschijnlijk Minos.
Ik voelde dat mijn ogen veel liever de schone maagd wilden zien dan die stomme koning, dus liet ik ze hun gang gaan. Mijn ogen schoten met de snelheid van het licht weer terug. 
De wachters konden me niet uit mijn dromerige toestand krijgen, dus ze trokken me mee.
Prima.
Plotseling werden mijn hersenen weer aangezet en een alarmerende gedachte weergalmde door mijn hoofd: 'Als ik naar de kerkers wordt gebracht kan ik dat meisje niet meer zien!' Ik begon me te verzetten tegen de wachten.
Bam! Een vuist in het gezicht van de linker. Haaaa-ya! Een voet in de buik van de rechte... Laat maar. De rechterwacht heeft mijn been onderschept, vastgepakt en houdt hem nu omhoog om me te laten omvallen. Mijn lenigheid heeft helaas grenzen, dus ik voorzag al dat dit geen glanzende overwinning zou worden. Ik probeerde de wacht met een paar harde stompen tegen zijn lever ertoe te brengen mijn been los te laten. (Uit het feit dat Zeus Prometheus strafte door een gier elke dag zijn lever te laten opeten, concludeerde ik dat de lever een erg gevoelige plek was.)
De strijd was dus nog niet helemaal verloren. Ik stond nog overeind, hoewel ik al een beetje begon te wankelen door mijn been dat steeds verder omhoog werd getild. Mijn been begon al te klagen dat zijn lenigheid dit bijna niet meer aankon. Maar op het gezicht van mijn tegenstander verscheen ook al een grimas. Nog even doorstompen tegen die lever en ik had nog een kans om te winnen.
Maar doordat ik me zo met de rechterwacht bezig hield, had ik geen oog voor de wacht die ik in zijn gezicht had gestompt. Ondertussen had hij zich hersteld en pakte mijn andere been vast. Geweldig, nu deed ik de split. In de lucht. En dat kan mijn lenigheid niet aan.
Gelukkig veranderden de wachten hun greep een beetje, waardoor ik geen split meer hoefde te doen. Het nadeel was dat ik met mijn hoofd bonkend op de vloer richting de kerkers werd gesleept. Maar met mijn ogen kon ik tenminste nog de troonzaal zien. Ik zag dat het meisje in mijn richting keek. Ik kon haar gezichtsuitdrukking niet zien, maar ik kon haar gedachten wel raden: 'Wat een vreemde jongen is dat! Eerst loopt hij me met open mond aan te kijken, ondanks het feit dat hij duidelijk zijn tanden niet heeft gepoetst. Dan slaat hij die knappe soldaat in zijn gezicht, doet hij als een ballerina zijn been omhoog en doet tenslotte ook nog de split!' Ja, ik had het bij het meisje duidelijk verpest.