Een zee voor jou, papa

Ik heb voor het eerst meegemaakt hoe het is om flauw te vallen. Niet leuk. Ik weet niet of je je verplicht zo ellendig moet voelen om flauw te vallen, maar ik denk niet dat ik me ooit ellendiger zal voelen dan nu.
Stom, stom, stom.
Oliedom.
Ik ben de witte zeilen vergeten! En daardoor dacht mijn vader dat ik dood was! En.. en... is hij in zee gesprongen! Mijn verdriet om Ariadne valt hierbij in het niets.
Mijn verdriet om Ariadne... Dat was de oorzaak voor dit alles. Maar ik denk niet dat ik hierdoor de zee weer stom ga vinden. De zee zal voor altijd een herinnering aan mijn vader zijn. Hoe verschrikkelijk zijn leven ook eindigde, er bestaan nog altijd leuke momenten die ik met hem heb gehad.
Vandaag gingen we hem 'begraven'. Het is een beetje lastig om iemand te begraven als je geen lichaam hebt, maar het kwam zo ongeveer hier op neer: aan Poseidon vragen of hij hem alsjeblieft voor me zou willen begraven en een munt in zee gooien voor de veerpont van Charon. Ik zei er nog iets extra's bij: 'Heer Poseidon, ik vraag uw toestemming om deze zee een naam te geven. Ik zou hem graag naar mijn vader willen vernoemen: de Aegeïsche zee.'